Se non che gusta, por favor, non o fagas.
Xa sei que o titular parece algo moi negativo, pero en realidade pretendo facer un canto ao traballo que facemos e eliximos facer. Esta frase pronunciouna un tal Brais que se dedica á animación e se parece bastante ao que escribe estas liñas. A sentencia xurdiu no medio dun dos cursos que facemos tódolos anos na Guagua nos que nos xuntamos xente que leva anos no oficio e xente que acaba de comezar, repasamos conceptos, xogamos (para nós xogar é algo moi serio), perfeccionamos habilidades e desenvolvemos outras novas, aprendemos novas maneiras de enfocar as nosas capacidades e poñemos en común experiencias e pensamentos que nos xorden sobre este traballo.
Así pois, estabamos a debater sobre distintas ideas cando apareceu o tema de que este traballo esixía algunhas cousas que outros non e de súpeto eu sentín a necesidade de falar sobre isto (debo confesar que o feito de que eu tome a palabra non é nada estraño, o difícil xeralmente é que aguante calado) e dirixinme á xente que estaba querendo empezar no oficio para dicirlles algo coma «Mirade, os meus compañeiros poden dar fe de que me encanta o que fago e sempre estou desexando o próximo curro, pero, por favor, se non vos gusta non o fagades, non vale a pena». Mentres dicía isto non podía deixar de ver na miña cabeza imaxes de monitores aburridos xogando ós mesmos xogos de sempre, animadoras malencaradas poñendo música horrenda ao berro de «venga todos a bailar, no se puede no querer», vixiantes de inchable bebendo ou comendo mentres ignoran á xente que se subiu e está a saltar… E enchíame de magoa saber que hai xente que desaproveita a oportunidade máis marabillosa que nos brinda este traballo, que é a de pasalo ben mentres traballamos. Non so é unha vantaxe, para min é un requisito imprescindible ¿Como se vai divertir a xente contigo se ti non fas máis que demostrar o teu descontento?
Unha das miñas xefas repite sempre unha frase xenial que di algo así coma «Los niños te dan lo que reciben». Eu sempre a tivera en conta e intentaba aplicala, pero un día, cando xa perdera a conta das veces que a escoitara deille unha volta máis e pensei «agarda, non pode ser, ¿será tan sinxelo? ¿Se eu lles dou diversión elas e eles me devolven diversión? ¿Así de fácil?» Para min ese momento foi unha revolución. É certo que se trataba dunha verdade a medias porque atopei unha motivación verdadeira, pero de sinxelo non tiña nada. Mais a partir dese momento conseguín que un traballo que ata entón me gustaba, pero que en ocasións me resultaba un pouco angustioso (unha horda de nenas e nenos poden ser agobiantes), pasase a ser unha das miñas principais fontes de diversión.
Non quero dicir con isto que non haxa días que non me apeteza ir a traballar, pero si podo asegurar que, a día de hoxe, non hai ningún día que vaia a traballar e non remate pensando «hoxe paseino ben». Inda que ás veces tamén pense «que dura foi a animación de hoxe», unha cousa non quita a outra.
En resumo o que quero dicir con todo isto é que o mundo do ocio e o tempo libre precisa xente que ame o que fai, xente que se divirta traballando e xente que en canto empeza a moverse sabe que nese momento toca repartir felicidade traballando coa que se xera dentro súa.
Se estades nesta lista, estou desexando coñecervos e que compartamos historias.
Así que xa sabedes «Se non vos gusta, por favor, non o fagades».
Brais Rey (monitor-animador na Guagua)